Person:
AKGÜLLE, AHMET HAMDİ

Profile Picture

Email Address

Birth Date

Research Projects

Organizational Units

OrgUnit Logo
Organizational Unit

Job Title

Last Name

AKGÜLLE

First Name

AHMET HAMDİ

Name

Filters

Reset filters

Settings

Search Results

Now showing 1 - 10 of 27
  • Thumbnail Image
    PublicationOpen Access
    Effect of rotational deformities after pediatric femoral fracture on clinical outcome
    (2022-03-01) AKGÜLLE, AHMET HAMDİ; KESİMER, MEHMET DENİZ; Igrek S., AKGÜLLE A. H., KESİMER M. D.
    Femoral shaft fractures are the most common pediatric injuries that require hospitalization. Early closed reduction and spica casting are one of the most popular treatment options. One of the significant complications of spica casting is rotational deformities of the fracture. The present study aimed to determine the potential effects of rotational deformities in pediatric patients who underwent early spica casting after a femoral shaft fracture. Pediatric patients who underwent early spica casting following femoral shaft fractures were screened retrospectively. Radiological measurements were made on the patients\" initial postop radiographs who could be measured rotationally according to the defined radiological method. Twenty-three patients with more than 10 degrees of rotation in their measurements were included in the study. Differences in leg length and rotation between both legs were calculated with clinical examination methods for all patients in the study. The gaits of the patients were observed; patient and family complaints were obtained. We found a strong and positive correlation between the rotational measurement made on the X-ray and the clinical measurement (R: 0.634, P: 0.001). For measurements made on X-ray, the mean rotational value was calculated as 27.2 +/- 6.9 degrees. After the patients\" clinical examination, an average of 3.0 +/- 1.7 degrees rotational difference was found between the broken limb and the healthy limb. No patient or family complained of trauma. Early spica casting, according to the age of the patient, is an effective treatment method. There may still be certain degrees of deformity after treatment, but patients well tolerate them even at high degrees. Accordingly, it was concluded that the rotational deformities less than 30 degrees would not cause clinical problems on children under 4 years of age which may require postoperative revisions or the use of various costly imaging techniques and include radiation.
  • Thumbnail Image
    PublicationOpen Access
    A gaucher patient with bilateral total femoral lytic lesions mimicking malignancy: a case report
    (2022-01-01) AKGÜLLE, AHMET HAMDİ; BUĞDAYCI, ONUR; ERBARUT SEVEN, İPEK; KESKİN ÖZTÜRK, BEYZA; ŞAHBAT Y., AKGÜLLE A. H. , BUĞDAYCI O., ERBARUT SEVEN İ., KESKİN ÖZTÜRK B.
    Bone involvement in Gaucher disease can afect quality of life. Bone lesions of Gaucher disease can be confused with hematological diseases, infections, and malignancy. Our patient with bilateral femur involvement presented to us with a pathological fracture. After the fracture was treated with a long leg splint and healed, we performed a biopsy because of suspicious radiological fndings. The pathology results confrmed Gaucher disease with bone infltration during the time in which conservative follow-up was taking place, eventually leading to the patient’s mobilization again. Bone fndings of Gaucher disease indicate a difcult process requiring follow-up and treatment. It is crucial to scan patients periodically for possible vertebral and extremity symptoms. Vertebral and extremity fractures undoubtedly require experience on the part of the clinician as they can imitate malignant masses.
  • No Thumbnail Available
    PublicationMetadata only
    Ekstremite yerleşimli kemik sarkomlarında biyolojik rekonstrüksiyonun orta dönem radyolojik ve fonksiyonel sonuçları
    (2018-03-18) EROL, BÜLENT; AKGÜLLE, AHMET HAMDİ; EROL B., AKGÜLLE A. H., BAYKAN S. E., ONAY T., BAYSAL Ö.
    Amaç: Biyolojik rekonstrüksiyon çocuklarda kemik sarkomu rezeksiyonu sonrası kullanılabilir bir seçenektir. Bu çalışmada, çocuklarda kemik rezeksiyonu sonrası biyolojik rekonstrüksiyonun orta-dönem radyolojik ve fonksiyonel sonuçları sunulmuştur. Yöntem: Uzun kemik ve pelviste primer sarkomu olan kırk sekiz hastaya [ortalama yaş 12,5 (4-22 yaş)] geniş cerrahi rezeksiyon ve biyolojik rekonstrüksiyon uygulandı. Kemik defektleri; damarlı fibula grefti (DFG) ile interkalar (32), osteoartiküler (12) rekonstrüksiyonlar ve artrodez(4) şeklinde tedavi edildi. DFG, 19 alt ekstremite rekonstrüksiyonunda yapısal allogreft veya geri kazanılmış kemik ile kombine edildi. Hastalar ortalama 43 ay (25-105 ay) süre ile takip edildiler. Bulgular: 12 ay sonunda hastaların 45’inde (%93,7) greft kaynaması ve greft hipertrofisi gözlendi. 24 ay sonunda DFM ile allogreft/geri kazanılmış otogreft osteointegrasyonu %100 olarak gözlendi. Proksimal humeral osteoartiküler rekonstrüksiyon yapılmış olan 7 çocukta, fibula başı ve gleonid arasındaki morfoloji ve çap uyumsuzluğu devam etti. Proksimal femoral rekonstrüksiyon yapılan 3 hastada fibula başının giderek remodele olduğu gözlendi. Distal radial osteoartiküler rekonstrüksiyon yapılan 2 hastada başlangıçtan itibaren karpal kemiklerle anatomik uyumu olan fibular epifiz eklem yüzünün giderek daha konkavlaştığı görüldü. Boy eşitsizliği osteoartiküler rekonstrüksiyon yapılan hiçbir hastada klinik fonksiyon bozukluğu oluşturmadı. Son takipte ortalama MSTS skorları üst ekstremite rekonstrüksiyonlarında %78 (%66,6-90), alt ekstremite rekonstrüksiyonlarında %82 (%56,6-100) olarak değerlendirildi [Şekil 1B]. Dokuz (%18,75) hastada yeniden cerrahi gerektiren, gecikmiş kaynama (3), implant yetmezliği (2), enfeksiyon (1) ve yara problemi (3) komplikasyonları görüldü. Büyüme plağı/epifiz bölgesinden interkalar rezeksiyon yapılmış olan üç hastada (%6,25) ileride uzatma cerrahisi gerektirebilecek bacak boyu eşitsizliği oluştu. Donör saha komplikasyonları [6 (%12,5); geçici sinir hasarı (3), enfeksiyon (1), yara problemi (2)] konservatif olarak tedavi edildi. 14 (%29) hastada uzak metastaz ve/veya lokal nüks şeklinde hastalığın tekrarladığı görüldü. Defekt büyüklüğü ve DFG uzunluğu ile MSTS skorları ve radyolojik parametreler arasında korelasyon saptanmadı (p>0,05). Çıkarımlar: DFG transferinin başarısı; mikrovasküler tecrübenin yanında, stabil internal fiksasyon, maksimum kemik-kemik birleşimi gibi temel ortopedik prensiplere bağlılık, eklem mobilizasyonu ve ağırlık vermeye ilişkin uygun yaklaşımları gerektirir. Bu seride, büyük kemik defektleri DFG’nin çeşitli şekillerde uygulanması ile tedavi edilmiş ve kalıcı stabilite ile aşamalı olarak iyileşen radyolojik ve fonksiyonel sonuçlar elde edilmiştir. Bu sonuçlar, kemik sarkomlarının tedavisinde biyolojik rekonstrüksiyonun etkinliğini gösteren önceki serileri kuvvetle desteklemektedir.
  • No Thumbnail Available
    PublicationMetadata only
    Mid-term results of osteoarticular reconstructions of paediatric periarticular bone sarcomas with free fibula head flap
    (2018-10-13) EROL, BÜLENT; ŞİRİN, EVRİM; AKGÜLLE, AHMET HAMDİ; EROL B., ŞİRİN E., AKGÜLLE A. H., İĞREK S., BAYKAN S. E., TETİK C.
  • No Thumbnail Available
    PublicationMetadata only
    Pediatrik radius diafiz kırıklarının intramedüller tel ile fiksasyonunda, dorsal veya lateral giriş yeri fonksiyonel sonuçları ve komplikasyon oranını değiştirir mi
    (2019-11-22) AKGÜLLE, AHMET HAMDİ; TOPKAR, OSMAN MERT; ŞİRİN, EVRİM; AKGÜLLE A. H., ONAY T., İĞREK S., KESİMER M. D., TOPKAR O. M., ŞİRİN E.
    Amaç: Çocuk radius diafiz kırıkları cerrahi tedavisinde intrameduller tel ile fiksasyon en sık kullanılan yöntemdir. Tel girişi dorsal ve lateralden yapılabilmektedir. Çalışmanın amacı, pediatrik radius diafiz kırıklarında dorsal giriş ya da lateral girişli intrameduller fiksasyon yapılmış olguları fonksiyonel sonuç ve komplikasyon oranları açısından karşılaştırmaktı. Yöntem: 2014-2018 yılları arasında tek bir merkezde pediatrik radius diafiz kırığı nedeniyle cerrahi uygulanmış olan hastalar retrospektif olarak incelendi. İntramedüller yöntemle tedavi edilmemiş, dosya ve takipleri yetersiz ve patolojik kırığı olan hastalar çalışmadan çıkarıldı. Dorsal giriş yapılan 19 (Grup A), lateral giriş yapılan (Grup B) 18, toplam 37 hasta çalışmaya alındı. Hastaların; yaş, kırıktan ameliyata kadar geçen süre, kaynama (pin çıkarma) süreleri, açık veya kapalı cerrahi uygulanması, perop ve geç postop komplikasyonları ile fonksiyonel skorları kaydedildi. Radius alt uçta kırık gelişmesi major komplikasyon, el bilekte hafif ağrı ve hareket kısıtlılığı minör komplikasyon olarak kabul edildi. Fonksiyonel değerlendirmede Childrens Hospital of Philadelphia Önkol Kırık Fonksiyon Sınıflaması kullanıldı. Veriler istatistiksel olarak analiz edildi. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 10,5 yıl ve ortalama takip süresi 37 ay olarak bulundu. Tüm kırıklar ortalama 47 günde kaynadı. Grup A’da 2, Grup B’de 1 hastada giriş sırasında radius alt uçta kırık oluştu. Grup A’da 1 hastada, Grup B’de 3 hastada minör komplikasyon tespit edildi. 30 hastada (%81,1) mükemmel, 4 hastada (%10,8) orta ve 3 hastada (%8,1) kötü sonuç elde edildi. İki grup arasında, komplikasyon gelişimi ve fonksiyonel skor açısından istatistiksel anlamlı fark saptanmadı (p>0.05). Çıkarımlar: Pediatrik radius diafiz kırıklarının intramedüller fiksasyonunda, tel giriş yeri ile komplikasyonlar ve fonksiyonel sonuç arasında bir ilişki bulunamamıştır. Her iki giriş noktasında benzer sonuçlar elde edilebilmektedir. Geniş serilerle prospektif olarak yapılacak çalışmalar daha yol gösterici olacaktır.
  • No Thumbnail Available
    PublicationMetadata only
    Serebral palside botulinum toksin enjeksiyon tedavisinin artısı ve eksisi: bakım verenlerin perspektifini inceleyen niteliksel bir çalışma
    (2021-02-28) KARADAĞ SAYGI, NAİME EVRİM; KENİŞ COŞKUN, ÖZGE; CÖBEK ÜNALAN, GÜLRU PEMRA; AKGÜLLE, AHMET HAMDİ; KARADAĞ SAYGI N. E., KENİŞ COŞKUN Ö., CÖBEK ÜNALAN G. P., EVKAYA ACAR A., AKGÜLLE A. H., GİRAY E.
  • No Thumbnail Available
    PublicationMetadata only
    Staged management of infection with adjustable spacers after megaprosthesis implantation in primary sarcoma patients
    (2023-03-01) ŞİRİN, EVRİM; AKGÜLLE, AHMET HAMDİ; EROL, BÜLENT; ŞİRİN E., Sofulu O., Baysal O., AKGÜLLE A. H., EROL B.
    BackgroundWhile periprosthetic joint infection has always been a significant concern for orthopaedic surgeons, the rate of infection is five to ten times higher after tumor prosthesis implantation. With the growing use of mega-implants, the number of these infections has also increased. We aimed to investigate the results of our patients with a primary malignant musculoskeletal tumor, who underwent two-stage revision surgery for an infected mega-prosthesis. We also presented the emerging complicatons and required soft tissue reconstruction procedures.MethodsThe study included 32 primary bone and soft tissue sarcoma patients who underwent a two-stage revision procedure for infection. After a rigorous bone and soft tissue debridement procedure at the first stage, antibiotic-loaded bone cement was wrapped around a cloverleaf type intramedullary nail and inserted into the forming gap. After a minimum of 6 weeks of antibiotic therapy, depending on patients\" clinical signs and serum infection markers, the reimplantation stage was undertaken.ResultsThe mean oncologic follow-up period was 28 months (range 5-96 months). During this period, 11 patients died because of non-infection related causes, 12 patients were alive with their disease, whereas 9 patients were totally free of their oncologic condition. The infection was eradicated in all survivors except one patient, where a high-level transfemoral amputation became necessary.ConclusionPeriprosthetic infection after tumor proshesis implantation in cancer patients can be managed with same principles as conventional arthroplaty procedures, taking care that they are immunocompromised and vulnerable patients and their bone stock loss is significant which makes surgical options more challenging.
  • No Thumbnail Available
    PublicationMetadata only
    Dorsal or Lateral Approach for Intramedullary Nailing Using Kirschner Wire in Pediatric Radius Diaphyseal Fractures: Does it really matter?
    (SPRINGER HEIDELBERG, 2021) AKGÜLLE, AHMET HAMDİ; Akgulle, Ahmet Hamdi; Onay, Tolga; Igrek, Servet; Kesimer, Mehmet Deniz; Topkar, Osman Mert; Sirin, Evrim
    Background Intramedullary nailing is the most preferred fixation method for diaphyseal radius and ulna fractures in the young age group. The aim of this study was to compare the dorsal and lateral entry points in the context of entry site-related complications, fracture union and functional results. Methods This retrospective comparative study included pediatric patients who underwent surgery for isolated diaphyseal radius or both bone forearm fractures with intramedullary nailing using Kirschner wire between January 2013 and January 2019. K-wire was introduced from the distal radius through dorsal entry (Group A) in 19 patients and lateral entry (Group B) in 18 patients. The mean follow-up was 37 months. Complications were noted and functional outcomes were evaluated according to the CHOP criteria. Results All fractures were healed. The functional results were determined to be excellent for 30, fair for 4, and poor for 3 patients. The overall complication rate was 18.9%, including distal radius fracture, mild pain in the wrist, and minor loss in ROM. No statistically significant differences were determined between the groups in respect of functional results and complication rates. Conclusion Good functional results and similar complication rates can be obtained with both dorsal and lateral entry approaches. Stainless steel K-wire is an inexpensive intramedullary fixation implant option, which provides strong stabilization. Distal radius fracture is a newly reported complication for forearm intramedullary nailing. Leaving the implant out of the skin seems safe with the benefit of avoiding a further surgical intervention to extract the implant.
  • No Thumbnail Available
    PublicationMetadata only
    Tümör cerrahisi sonrası yara problemlerinin vakum tedavisi ile tedavisinde süreci etkileyen faktörler önceden tahmin edilebilir mi?
    (2020-11-08) ŞİRİN, EVRİM; EROL, BÜLENT; YİĞİT, OKAN; AKGÜLLE, AHMET HAMDİ; Baysal Ö., SAĞLAM F., AKGÜLLE A. H., Sofulu Ö., YİĞİT O., ŞİRİN E., EROL B.
    Amaç: Tümör cerrahisi sonrası yara problemi olan ve vakum tedavisi gören hastalardan bir kısmı birkaç seans negatif basınçlı vakum tedavisi (NBVT) ile iyileşirken, diğer kısmında ise 10 seans ve üzerinde NBVT tedavisine ihtiyaç duymuştur. Buna bağlı olarak literatürde saptanan risk faktörlerinden hangilerinin daha uzun süreli NBVT tedavisiyle ilişkili olduğunu araştırmaktır. Yöntem: Çalışmamız hastanemiz etik kurul onayı (09.2019.585) alındıktan sonra retrospektif olarak yapıldı. Kliniğimizde 2012-2018 yılları arasında kemik veya yumuşak doku sarkomu nedeniyle opere olan, postoperatif lokal yara problemleri gelişmiş, NBVT uygulanmış ve en az 6 aylık takibe sahip hastalar çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri, komorbidite durumu, nutrisyonel durumu (albumin değeri), patolojik tanısı, patolojik tümör volümü, kitlenin grade’ı, kitlenin cildi infiltre edip etmediği, implant ya da megaprotez uygulanıp- uygulanmadığı, cilt kapama yöntemi (primer, cilt grefti, rotasyonel flap, serbest flap), operasyon süresi, kanama miktarı, transfüzyon miktarı, yara problemi çeşidi (enfeksiyon, yara açılması), kültür pozitifliği-negatifliği, adjuvan tedavi (Kemoterapi, Radyoterapi) alıp almadığı, NBVT uygulama sayısı, hastaların takip süresi ve NPWT tedavisi sonrası nüks olup olmadığı bilgilerine hastaların arşiv dosyalarından ve hastane bilgisayar kayıtlarından erişildi Bulgular: Kliniğimizde 2012-2018 yılları arasında kemik veya yumuşak doku sarkomu nedeniyle opere olan 436 hastanın 46’sında postoperatif lokal yara problemleri gelişmiş, NBVT uygulanmış ve en az 6 aylık takibe sahip 42 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Tümör cerrahisi sonrası yara problemi olan ve vakum tedavisi uygulanan hastalarda kadın cinsiyet, Albumin düzeyi <3,5 g/dl olması, tümörün cildi infiltre etmemesi durumu, ameliyat sonrası yoğun bakım ünitesinde hastanın takip edilmesi ve intraoperatif kan kaybı >1200 cc vakum tedavisinin 10 seanstan fazla süreceğini işaret eder. Çıkarımlar: Preoperatif dönemde nutrisyonel durumu bozuk olan hastalarda, intraoperatif kan kaybı fazla olan hastalarda, postoperatif yoğun bakım ünitesinde kalan hastalarda ve yara yeri problemine neden olan faktör enfeksiyon ise tedavinin daha uzun süreçli olabileceğini ve buna bağlı olarak önlemlerin alınabileceğini düşünmekteyiz.
  • Thumbnail Image
    PublicationOpen Access
    Immobilization after pediatric supracondylar humerus fracture surgery: Cast or splint
    (2022-01-01) ŞİRİN, EVRİM; POLAT, MURAT; ŞAHBAT, YAVUZ; EROL, BÜLENT; AKGÜLLE, AHMET HAMDİ; AKGÜLLE A. H., ŞİRİN E., Baysalo O., POLAT M., Sahbat Y., EROL B.
    Objective: While surgical treatment is the most accepted treatment method for displaced supracondylar humerus fractures in children, there is little data about immobilization method after surgery. The aim of the study is to determine whether there is any difference in preventing loss of reduction between long-arm cast and long-arm splint following pediatric supracondylar humerus fracture surgery. Patients and Methods: We conducted a retrospective analysis of pediatric patients with supracondylar humerus fractures treated operatively between 2012 and 2019 at a university hospital. According to Skaggs criteria, early postoperative and 3rd-week follow-up X-rays were evaluated for the loss of reduction (LOR). Postoperative immobilization method; splint or cast was compared in the context of LOR. Results: Cast immobilization was found to be superior in preventing LOR in the first three weeks postoperatively (p˂0.05). There was no significant difference for other factors like fracture configuration, patient age and surgical technique. Conclusion: Cast immobilization is superior to splint immobilization in preventing radiologic LOR after pediatric supracondylar humerus fracture surgery however, clinical relevance of this conclusion is yet to be proved.